Ludwika Róża Ossolińska, nosząca herb Topór, urodziła się 25 sierpnia 1797 roku w Wyszkowie, a swoje życie zakończyła 11 lutego 1850 roku w Krakowie. Była to niezwykle utalentowana polska pisarka i poetka, a ponadto zaangażowana filantropka.
Jej ojciec, Jan Onufry Ossoliński (1760–1812), był starostą drohickim, posłem oraz brał udział w powstaniu kościuszkowskim. Warto także wspomnieć o jej dziadku, Aleksandrze Macieju Ossolińskim, który również pełnił funkcję posła oraz był starostą drohickim i miecznikiem wielkim litewskim. Matka Ludwiki, Florentyna z Dembowskich, pochodziła z rodziny herbu Jelita i była córką Aleksandra i Zofii z Wisłockich.
Po śmierci matki, Ludwika i jej siostra Julia zostały przekazane przez ojca do pensji we Lwowie. Niestety, Ludwika cierpiała na skutek choroby z dzieciństwa, co sprawiło, że pozostała kaleką przez resztę swojego życia. W trudnych chwilach wspierała ją Józefa z Ossolińskich Morstin, a później Emilia z Ossolińskich Krasińska.
W Radziejowicach, w czasie pobytu u Emilii Krasińskiej, Ludwika miała okazję poznać Elżbietę Jaraczewską, uznaną powieściopisarkę, która dostrzegła w niej ogromny talent literacki. To spotkanie okazało się przełomowe, bowiem dzięki Elżbiecie, Ludwika zaczęła publikować swoje wiersze i opowiadania, głównie skierowane do dzieci, co pozwoliło jej na utrzymanie się z renty, którą wypłacała jej rodzina.
Ludwika Róża Ossolińska zmarła 11 lutego 1850 roku i została pochowana na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Niestety, większość jej rękopisów, które po śmierci przekazała Paulinie z Krasińskich Górskiej, spłonęła w czasie pożaru Krakowa w tym samym roku. Mimo to, w 1850 roku na rynku księgarskim ukazały się jej powieści, takie jak "Przygody Zosi" oraz "Kolęda i Podwieczorek na wsi", które są wartościowymi dziełami literatury dziecięcej i młodzieżowej.
Oceń: Ludwika Róża Ossolińska